Մի անգամ երեկոյան շատ տխուր էի: Շուրջս ամեն ինչ թախիծ էր պատճառում ինձ, և հոգիս շատ տրտում էր՝ մոռանալով Տիրոջ պատվերը, որ ասում է. «Քու հոգդ Տէրոջը վրայ ձգէ, ու ան քեզ պիտի խնամէ» (Սաղմոս 55.22): Երեկոյան լռության մեջ ազդու և հրապուրիչ մի երաժշտություն էր լսվում։ Հնամաշ հագուստներով մի աղքատ պատանի, իր հին նվագարանը ձեռքն առած, նվագելով անցնում էր փողոցով: Գնացի նրա մոտ՝ մի քիչ դրամ տալու: Նրա խոշոր սև աչքերում հուզիչ և սիրտ մաշեցնող թշվառություն կար: Երբ իմացա, որ սոված է, ափսեով կերակուր տարա նրան, իսկ ափսեի վրա հոգևոր բովանդակությամբ մի թերթիկ դրեցի: Դիտեք այստեղ
