Աղոթելը մեծագույն բանն է, որ մենք կարող ենք անել. այն լավագույնն անելու համար պետք է հանդարտություն, ժամանակ և խոհեմություն ունենալ:
Մենք ամեն օր պետք է սովորենք աղոթքի արժեքը և ամեն օր մտնենք աղոթքի դպրոցը: Չկա ուրիշ մի բան, որ սովորելու ավելի շատ ժամանակ պահանջի, քան աղոթքը:
Աղոթքին հատկացված ավելի շատ ժամանակն ու ավելի վաղ ժամերը հրաշքի ազդեցությունը կվերակենդանացնեն և կկազդուրեն վնասված հոգևոր կյանքերը: Աղոթքին հատկացված ավելի շատ ժամանակն ու ավելի վաղ ժամերը սուրբ կյանքով կարտահայտվեն:
Մեր սենյակներում Աստծո հետ մնալու մեր կարողությունը որոշում է սենյակից դուրս Աստծո հետ լինելու մեր կարողությունը: Սենյակի մեջ հապշտապ եղած առանձնացումները խաբուսիկ են և ապարդյուն: Դրանցով երբեմն ոչ միայն մոլորվում, այլև կորցնում ենք շքեղ պարգևները:
Սենյակի մեջ մնալը դաստիարակում և օգտակար է լինում: Դրանցով ենք սովորում, և մեծագույն հաղթանակները հաճախ արդյունք են մեծ սպասման՝ սպասել, մինչև բառերն ու ծրագրերը սպառվեն, և լուռ ու համբերող սպասումը շահի պսակը:
Հիսուս Քրիստոսը հարցնում է որոշակի շեշտով. «Աստված իրավունք պիտի չանի՞ նրանց, ովքեր գիշեր ու ցերեկ աղաղակում են Իրեն» (Ղուկաս 18:7):
Ինչպիսի՞ն է քո աղոթքի կյանքը: Որքա՞ն ժամանակ ես մնում սենյակում…
Ե.Մ. Բաունձ: «Զորություն աղոթքի միջոցով»