Յուրաքանչյուր մարդ ցանկանում է, որ իր երեխան ուրախ լինի և ունենա ամեն ինչ կյանքում ապրելու համար. տուն, մեքենա, աշխատանք, լավ ընտանիք և այլն: Անկախ երեխայի տարիքից, փորձում ենք կատարել նրանց կամքը և ուզում ենք անել ամեն բան, որ երեխան լավ զգա իրեն: Սակայն
Աստված վարվում է այլ կերպ: Նա չի տալիս մեզ մեր ուզածը, այլ Իր ուզածը: Նա չի թողնում մեզ մեր կամքին, այլ անում է Իր կամքը: Նա տալիս է մեզ այն ամենը, ինչ պետք է մեզ, այլ ոչ թե ինչ մենք կուզենաինք: Հաճախ Նա մեզ տալիս է տրտմություն, դժվարություն, նեղություն, վիշտ, տառապանք և սրանց նման այլ բաներ: Բայց այդ ամենը մեր օգտի համար է.
«...Որովհետև սրանք մի քիչ ժամանակ իրենց հաճո երևածի պես խրատում էին, բայց Նա՝ օգտի համար, որ Նրա սրբությունն ընդունենք։ Եւ ամեն խրատ հենց նույն ժամանակին ուրախություն չէ երևում, այլ տրտմություն. բայց հետո նրանով վարժվածներին արդար խաղաղության պտուղ է վճարում»։ Եբր. 12:10,11
Միշտ մեր երեխաներին լավը տալով հնարավոր է կործանենք նրանց, բայց Աստված Իր զավակներին միշտ չէ որ լավն է տալիս: Սկզբից տառապանք հետո օրհնություն «...բայց հետո նրանով վարժվածներին արդար խաղաղության պտուղ է վճարում» Եբր. 12:11 (օրինակ Հոբին, Հովսեփին, Դավիթին և այլն): Երեմիա մարգարեն ասում է. «Ես այն մարդն եմ, որ տառապանք տեսա Նրա բարկության գավազանով։ Նա ինձ տարավ ու ման ածեց խավարում և ոչ թե լույսի մեջ» (Ողբ Երեմիա 3:1,2), իսկ հետո ավելացնում. «Որովհետև Տերը չի մերժի հավիտյան։ Այլ թեև ցավեցնի էլ, դարձեալ կգթա Իր ողորմությունների շատության չափ։ Որովհետև նա ի սրտե չէ նեղացնում և տրտմեցնում մարդկանց որդիներին» (Ողբ Երեմիա 3:31-33)։
Այնպես որ Աստծուց մի նեղացիր. «Իմ որդյակ, մի անարգիր Տիրոջ խրատը. Եւ ոչ էլ վհատվիր, Նրանից հանդիմանված ժամանակդ։ Որովհետև Տերը իրան սիրածին խրատում է. Նա ծեծում է ամեն որդի, որ ընդունում է։ Եթե խրատին համբերեք, Աստված ձեզ հետ ինչպես որդկանց հետ կվարվի. որովհետև ո՞ր որդին է, որ հայրը նրան չէ խրատում։ Բայց եթե առանց խրատի եք, որին ամենը մասնակից եղան, ուրեմն խորթ եք և ոչ որդիք»։ Եբր. 12:5-8
Ուրեմն եթե դու Աստծու հարազատ որդին ես, ապա պիտի մասնակից լինես Նրա խրատներին, որին ամենքը մասնակից եղան, օրինակ՝ Հովսեփը, Դավիթը, Հոբը, Պողոս և մնացած առաքիալները, Աբրահամը և այլոք:
Դե ուրեմ մի նեղացիր և մի վհատվիր Տիրոջից: Սպասիր Տիրոջը...
Նա քեզ սիրում է:
Սաղմոսերգուն ասում է. «Նա մեր անձինքը պահում է կյանքի մեջ. Եւ թող չէ տալիս որ մեր ոտները սասանին։ Որովհետև դու փորձեցիր մեզ, ով Աստված. քննեցիր մեզ ինչպես որ արծաթը քննվում է։ Դու մտցրիր մեզ որոգայթի մեջ. Ծանր բեռ դրիր մեր մեջքի վրա։ Մարդիկ հեծցրիր մեր գլխի վրա. Կրակի և ջրի մեջ մտանք. Եւ Դու հանեցիր մեզ առատության տեղ»։ Սաղմոս 66:9-12
Սաղմոսերգուն ասում է, որ Նա մեր անձինքը պահում է կյանքի մեջ, և թվարկում է դժվարություններն ու տառապանքները: Աստված այդպես է մեր անձը պահում կյանքի մեջ, որ չհպարտանանք, որ չպղծվենք, որ կռապաշտ չլինենք և այլն: Բայց հետո ասում է. «...Եւ Դու հանեցիր մեզ առատության տեղ»։
Այնպես որ՝ Սպասի՛ր Տիրոջը, թող սիրտդ պինդ և զորավոր լինի. Եւ սպասի՛ր Տիրոջը։ Սաղմոս 27:14
Եվ վերջում՝
«Տակավին մինչև արյուն թափելու չափ պատերազմելով հակառակ չեք կացած մեղքին. և մոռացաք այն մխիթարությունն, որ ձեզ հետ ինչպես որդիների հետ խոսում է. Իմ որդեակ, մի անարգիր Տիրոջ խրատը. և ոչ էլ վհատվիր, Նրանից հանդիմանված ժամանակդ։ Որովհետև Տերը իրան սիրածին խրատում է. Նա ծեծում է ամեն որդի որ ընդունում է։ Եթե խրատին համբերեք, Աստված ձեզ հետ ինչպես որդկանց հետ կվարվի. Որովհետև ո՞ր որդին է որ հայրը նրան չէ խրատում։ Բայց եթե առանց խրատի էք, որին ամենը մասնակից եղան, ուրեմն խորթ եք և ոչ որդիք։ Նաև մենք մեր մարմնավոր հայրերը խրատող ունենալով նրանցից ամաչում էինք. չէ՞ որ առավել ևս պիտի հնազանդինք հոգիների Հորը, և ապրենք։ Որովհետև սրանք մի քիչ ժամանակ իրենց հաճո երևեցածի պես խրատում էին, բայց Նա՝ օգտի համար, որ Նրա սրբությունն ընդունենք։ Եւ ամեն խրատ հենց նույն ժամանակին ուրախություն չէ երևում, այլ տրտմություն. բայց հետո նրանով վարժվածներին արդար խաղաղության պտուղ է վճարում։ Նրա համար հաստատեցեք թուլացած ձեռքերը, և տկարացած ծունկերը, Եւ ձեր ոտների համար ուղիղ ճանապարհներ շինեցեք, որ կաղը չգլորվի, այլ մանավանդ բժշկվի»։ Եբրայեցիս 12:4-13