դիտեք՝ www.a1plus.am
Այն ամենը, ինչ կատարվեց ինձ հետ 2012թ. հոկտեմբերի 22-ին, ես երբեք չեմ կարող մոռանալ և ուզում եմ այդ մասին վկայել Աստծու փառքի համար:
Երբ աշխատանքի բերումով ես Երևանի “Այրարատ” տոնավաճառի դիմաց գտնվող Լունապարկում էի (մասնագիտությամբ նկարիչ-դիզայներ եմ, նկարում եմ կարուսելների վրա), կարուսելներից մեկի վերանորոգման ժամանակ երկաթյա գունդը (մոտ 200կգ), ընկնելով, հարվածեց գլխիս: Այդ հարվածից ես մահացա, որովհետև իմ հոգին դուրս էր եկել մարմնիցս և մոտ երկու մետր բարձրությունից ես տեսնում էի տեղի ունեցող ամեն ինչ, նաև ընկած մարմինս` կոտրված ու արնաշաղախ գլխով: Տեսա, թե ինչպես էին մարդիկ խառնվել իրար, ոմանք շփոթված ու վախեցած նայում էին այդ տեսարանին: Ես տեսա Հիսուսին, որ գալիս էր իմ կողմը: Մտածում էի` երևի Հիսուսը եկել է իմ հոգու համար, ու երբ Նա ձեռքը մեկնեց ինձ, ես ձեռքս Նրան տվեցի, և Հիսուսն ինձ վեր բարձրացրեց:
Մարմինս տանում էին հիվանդանոց: Այդ ժամանակ ես մարմնի մեջ չէի և ոչ մի ցավ չէի զգում, մտածում էի, որ ինձ մոտ արդեն ամեն ինչ լավ է: Ես չգիտեի, թե ուր է տանում ինձ Հիսուսը, և ուզում էի տուն գնալ: Բայց Հիսուսը, ձեռքս բռնած, ինձ փողոցով դեպքի վայրից տանում էր հիվանդանոց: Ես հիշում եմ Հիսուսի ձեռքերը, որ մեկնեց ինձ. Նրա երկու ձեռքերի վրա էլ կային մեխերի տեղերը, իսկ ճակատին փշե պսակի հետքերն էին: Ես փորձում էի ձեռքս քաշել Նրա ձեռքից, խնդրում էի, որ ինձ չտանի հիվանդանոց, քանի որ չէի պատկերացնում, թե ինչ վատ վիճակում եմ, և եթե Հիսուսը ձեռքս թողներ` կմեռնեի: Հիսուսը հարցրեց, թե ինչու եմ ես վախենում: Ես պատասխանեցի, որ վախենում եմ՝ բժիշկներն ինձ ցավեցնեն: Նա ասաց, որ հանգիստ լինեմ, Ինքը չի թողնի, որ որևէ մեկն ինձ ցավեցնի:
Վերջապես հասանք հիվանդանոց: Այնտեղ կային շատ բժիշկներ, պահակներ, որոնք մարդկանց չէին թողնում մտնել այդ բաժանմունք: Երբ մենք անցնում էինք նրանց կողքով, նրանք նայում էին մեր կողմը, բայց մեզ չէին տեսնում: Մենք անցանք նրանց կողքով ու մտանք ներս: Մտանք ամբողջովին սպիտակ, ոչ շատ մեծ մի սենյակ: Սենյակում շատ մահճակալներ կային: Հիսուսն ինձ տարավ մի մահճակալի մոտ և պառկեցրեց սպիտակ սավանի վրա: Ես ինչ որ մտածում էի, Նա հասկանում ու պատասխանում էր ինձ: Այդ պահին մտածեցի` ինչպե՞ս է լինելու իմ վիրահատությունը, ներսում ո՛չ բժիշկ կա, ո՛չ բուժքույր, ո՛չ էլ վիրահատական գործիքներ: Մտածեցի` երևի մի հրաշք կանի, և ես անմիջապես կառողջանամ: Բայց Նա ձեռքով նշան արեց, և սենյակ մտան մոտ 50 հոգի (թիվը ստույգ չեմ կարող ասել): Դրանք հրեշտակներ էին` երկար սպիտակ խալաթներ հագած, նրանց դեմքերը լուսափայլ էին ու շատ մաքուր: Նրանց բոլորի ձեռքերին ծղոտե տուփեր կային: Նրանք բացեցին այդ տուփերը, որոնց մեջ կային բազմաթիվ գործիքներ, որոնց նմանը երբեք չէի տեսել: Հիսուսն սկսեց վիրահատությունը: Նա միայն նայում էր հրեշտակների դեմքերին, և նրանք հասկանում էին` ինչ էր անհրաժեշտ Հիսուսին: Երևի այդ վիրահատությունը տևեց մոտ 15-20 րոպե, այդ ընթացքում իմ հոգին մարմնիցս վերև էր կանգնած ու նայում էր, թե ինչ է կատարվում այդտեղ: Երբ Հիսուսը վերջացրեց, հոգիս ետ մտավ մարմնիս մեջ: Ես հարություն առա ու այդ ժամանակ ցավ զգացի. մինչ այդ ոչ մի ցավ չէի զգում: Այդ պահին, երբ ցավ զգացի, մտածեցի, որ լավ կլիներ՝ գոնե անզգայացներ ինձ, որպեսզի ցավ չզգայի: Երբ ես միայն մտածում էի այդ մասին, Նա նայեց դեմքիս, ու ամեն ցավ վերացավ: Հիսուսը միայն նայում էր դեմքիս ու ժպտում: Ես էլ նրա դեմքին էի նայում ու ժպտում: Այդ պահից ես բոլոր ցավերս մոռացա, էլ ոչ մի բան չէի զգում: Երբ Հիսուսը վիրահատությունն ավարտեց, քուն եկավ վրաս, և ես քնեցի: Երբ արթնացա, կողքիս ոչ ոք չկար: Տեսա միայն բժիշկներին, որ զրուցում էին: Նրանք չգիտեին, որ ես գիտակցության եմ եկել, քանի որ մտածում էին, որ չեմ ապրի կամ, լավագույն դեպքում, գիտակցության չեմ գա: Բժիշկները խոսում էին վիրահատություն անելու մասին, բայց վստահ չէին, որ դրանից հետո ես կապրեմ: Նրանց չէր էլ կարելի մեղադրել, քանի որ նրանք վստահ չէին իրենց ուժերին: Աստված ինձ ցույց տվեց, որ ինձ կյանք տվողը ոչ թե նրանք են, այլ Ինքը, այսինքն` իմ կյանքն ինձ տվել է Հիսուսը: Երբ բժիշկները մոտեցան ինձ ու զննեցին, նրանցից մեկն ասաց, որ ես չեմ ապրի, մյուսն էլ ասաց, որ ամենաշատը 2-3 օր կապրեմ, իսկ եթե ապրեմ էլ, անպայման մեծ խնդիրներ կունենամ, քանի որ ամեն ինչ կապված է ուղեղիս հետ:
 |
Ս.Ղազարյանի գանգի վնասվածքի նկարը՝ կատարված հիվանդանոցում, համակարգչային շերտանկարահանմամբ (տոմոգրաֆիա) |
Բայց անգամ նրանց խոսքերը լսելով` ես չվախեցա, որովհետև տեսել էի այն ամենը, ինչ Հիսուսն էր արել այդտեղ: Ես չէի կարողանում խոսել, բայց ուզում էի վեր կենալ մահճակալից ու նրանց պատմել, թե ինչ է արել Հիսուսը և մտածում էի, որ նրանք էլ անպայման կհավատան:
Երբ արդեն արթնացել էի, բժիշկներն ինձ պատմում էին, որ երբ հավատացյալներից կամ հարազատներիցս որևէ մեկը մտնում էր ինձ մոտ՝ ինձ համար աղոթելու, սարքի վրա երևում էր, որ սրտիս աշխատանքն արագանում է: Բժիշկներն ասում էին, որ նման բան չէին տեսել` դեղորայքային կոմայի մեջ գտնվող մարդն զգա իր մոտ մտած հարազատների ներկայությունը: Դեղորայքային կոմայից ես արթնացա 10 օր հետո: 16-րդ օրն ինձ տեղափոխեցին պալատ: Երբ ես պալատում էի, Աստված Իր Խոսքով խոսեց ինձ հետ. «Նեղ դռնէն ներս մտէք. վասն զի լայն է այն դուռը ու ընդարձակ՝ այն ճամբան, որ դէպի կորուստ կը տանի. և շատուոր են անոնք որ անկէ կը մտնեն: Վասն զի նեղ է այն դուռը ու նեղուացք է այն ճամբան, որ դէպի կեանք կը տանի. և քիչուոր են անոնք որ զանիկա կը գտնեն» (Մատթէոս 7.13-14):
20-րդ օրը, երբ կոկորդիցս հանեցին շնչառական խողովակները, ես սկսեցի խոսել, թեև, ըստ բժշկական պրակտիկայի, ես պետք է խոսեի 5-6 ամիս հետո:
Ինձ պալատ տեղափոխելուց հետո պրոֆեսոր Ռ.Ֆանարջյանը ծնողներիս ասել էր, որ իր 29 տարվա աշխատանքային պրակտիկայում նման բան չի տեսել, և որ սա իսկական հրաշք է:
25-րդ օրը ես արդեն տանն էի: Հիմա ես և՛ քայլում եմ, և՛ խոսում, ու ոչ մի խնդիր չունեմ: Այս դեպքից հետո մտածում էի, թե ինչո՞ւ այս ամենը եղավ ինձ հետ...: Շարունակությունը կարդացե՛ք ԲԱՐԻ ԼՈՒՐ ամսաթերթի 2012 թվի դեկտեմբեր ամսվա համարում: