19-րդ դարի գերմանացի մի պատմաբան այսպես է գրել Սուրբ Գրքի մասին. «Սուրբ Գիրքը գրքերի գիրքն է, հավիտենական կյանքի աղբյուր, աղբյուրն ուժի ու մխիթարության` այս երկիր բոլոր անբախտների ու նեղյալների համար, այն պատսպարանն ու զենքն է մաքրության: Բայց և դատապարտության գիրք է բոլոր նրանց համար, ովքեր շարունակում են մեղքի մեջ ապրել: Գիրք է, որին հավասարը չկա, գիրք, որի բովանդակությունը հոգիդ է խոցում` ինչպես աչքերն Աստծո: Նրա ճշմարտությունը գերազանցում է օրենքի բոլոր գրքերին, անբաղդատելիորեն գեղեցիկ է աշխարհի բոլոր բանաստեղծություններից: Այն նման է մայրական սիրո, որը հասնում է սրտիդ և խորունկ է այնքան, որ ամենից իմաստունն անգամ չի կարող սպառել: Այն պիտանի է տգետին և ուսյալին, քաջալերում է և մաքրում: Արևից զորավոր մի երկնային լույս է այն, հավիտենական հոգու շունչն է, որ կարոտի ուրախությունն է արթնացնում: Այն խոսք է, որ և' կապում է, և' քանդում, և' սպանում է, և' կենդանացնում»:
